«Тѳрѳкул балдарын улам бирден колго алып, акыркы жолу ѳѳп-жыттап коштошту: – Кош болгула, Нагый, кымбатым, жолдо балдарды абайла.
Ал үй-бүлѳсү түшүп кетип бараткан вагондон кѳзүн албай катып турду. Кѳмѳкѳйүн кѳз жашы муунтуп, аза боюн коркунуч сезими каптап, кара терге түштү…»